Na uitgebreid onderzoek vindt de Restitutiecommissie het in hoge mate aannemelijk dat drie schilderijen eigendom waren van Abraham Nijstad en door hem onvrijwillig zijn verloren als gevolg van de omstandigheden tijdens het naziregime. Nijstad werd als Joodse kunsthandelaar gedwongen om kunstwerken aan te kopen voor de Sonderauftrag Linz, ten behoeve van een geplande kunstcollectie voor Hitler. Zijn betrokkenheid kwam voort uit lijfsbehoud, een positie die na de oorlog vaak verkeerd is begrepen.

Dit betreft een tweede advies voor de erven van Max en Martha Liebermann. De commissie heeft de minister geadviseerd de tekening 'Dochtertje en vrouw van Max Liebermann, lezend aan een ronde tafel' uit de rijkscollectie te restitueren aan de erfgenamen.

De commissie heeft geoordeeld dat het in hoge mate aannemelijk is dat de portretbuste eigendom was van de Duits-Joodse kunsthandelaar Gustav Cramer. Hij heeft de buste in of voor 1922 in Duitsland in eigendom verworven. In 1938 vluchtte hij met zijn gezin uit nazi-Duitsland naar Nederland en nam de portretbuste mee.

Gosschalk was een Joodse kunstenaar, verzamelaar, restaurator en handelaar. In 1943 werd hij met zijn zus opgenomen in de zogenoemde Barneveldgroep en via Westerbork gedeporteerd naar Theresienstadt. Daar verbleef hij tot de bevrijding. In naoorlogse correspondentie met de SNK schreef Gosschalk dat het grootste deel van zijn kunstcollectie tijdens de bezetting was verloren gegaan. Zijn herinneringen waren door de oorlogservaringen ernstig aangetast. Hij kon slechts enkele verloren werken summier beschrijven.